Het was voor jongens van mijn leeftijd waarschijnlijk een van de eerste films over een hoer en dan nog vrolijk ook. Maar het was nooit wat je nu noemt een cultfilm geworden als daar niet dat meesterlijke mens met die prachtige stem en die fantastische bek de hoofdrol had gespeeld.

Later kwam daar nog bij dat haar man Jules Dassin Du rififi chez les hommes, een van de prachtigste misdaadfilms van die jaren had geregisseerd – hij ging er zelfs als gangster in een meesterkraak nog prachtig in dood óók. Daarna hoorde je een hele tijd niets over Melina Mercouri, haar films kwamen niet hierheen en ze won ook geen oscars of zo.

Maar ineens wás ze er weer. In Griekenland had een aantal buitengewoon sinistere kolonels een staatsgreep gepleegd en in de boezem van de Navo groeide een land dat we op school hadden gehad, uit tot een volwassen dictatuur met martelingen en willekeurige doodvonnissen. Intellectuelen en kunstenaars kwamen in verzet, belandden in de gevangenis of in de morgue,...