Beschouwing / De schijnbare niemendalletjes van Hanny Michaelis
Een van de bekendste gedichten van Hanny Michaelis is ongetwijfeld het volgende:
Briljant filosoferend
over het leven liet ik
de aardappels verbranden.
Een onmiskenbaar bewijs
van emancipatie.
Een parlando gevalletje uit het leven van alledag en dan ook geschreven in de jaren zestig, moedertijdperk aller realismen. Het lijkt een sceptisch versje, niet erg passend bij het begrip ‘De Grote Melancholie’ waartoe Maaike Meijer, die in De lust tot Lezen (1998) de ontwikkeling van naoorlogse Nederlandse dichteressen in beeld brengt, Michaelis rekent. Over verdriet en depressie zou haar werk gaan en daar past eigenlijk geen sceptische distantie bij, maar tegen het eind van haar oeuvre zie je toch veel wijze berusting bij Michaelis, het gevoel dat je al die narigheid maar beter met je verstand te lijf kunt gaan dan je erin rond te wentelen.
Ruim twintig jaar lang schreef Hanny Michaelis gedichten, in totaal zo’n...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.