Film

Stel: een popband brengt een paar jaar na een bejubeld meesterwerk een album uit dat er erg op lijkt. In dezelfde stijl en net zo goed, maar met andere melodieën en teksten. Dan zullen de meeste recensenten teleurgesteld reageren. Er gaat een sterretje af, wegens gebrek aan originaliteit. Kennelijk – de aanname blijft vaak onuitgesproken – moet een kunstenaar zichzelf steeds vernieuwen. Het is een argument dat weinig hout snijdt. Waren de twee albums in omgekeerde volgorde uitgebracht, dan was het oordeel andersom uitgevallen. En waren ze uitgebracht als dubbelalbum, dan was er helemaal geen vuiltje aan de lucht geweest.

Hoe zit dat in de cinema? Dat verschilt. Er bestaat het cliché dat het vervolg altijd slechter is dan het origineel, maar elke filmliefhebber kent wel een paar tegenvoorbeelden. Neem de tweede Star Wars en de tweede Godfather.

In de arthouse-cinema zijn vervolgen ongebruikelijk, maar ze bestaan wel. In Nederland maakte Frans Weisz drie films rond dezelfde...