Ik had gewaarschuwd kunnen zijn, want het genre van de musical is extreem gevaarlijk. De manier waarop mensen er plegen te zingen (het zogenaamde ‘belten’) door met veel kracht nog meer stemband te verwoesten, doet plaatsvervangend pijn. En dan die lopendeband-vorm van dansje, sketchje, liedje, dansje, sketchje, liedje… Daar moet je maag tegen bestand zijn. Toch ging ik naar Fela!, de Broadway-musical over het leven van de Nigeriaanse muzikant en politiek activist Fela Kuti. De recensies die ik van tevoren las, stonden vol van ‘wervelend’ en ‘oogstrelend’, dus ik was van plan mijn elitaire mening in te ruilen voor een Halbe Zijlstra-achtig standpunt. Maar dat lukte niet, om veel redenen, waarvan de belangrijkste deze was: ik zat amper op mijn stoel, net als de honderden andere bezoekers in Carré, of wij werden door de voorganger op het toneel gemaand en masse ‘hey, hey’ te scanderen. ‘I can’t hear you,’ riep-ie nog.

Daarna werd de zaal gevraagd, nee gedwongen, op te staan en...