Wereld
Op het moment dat Jan Kees de Jager op een IMF-vergadering in Washington tevreden meldde dat Europa er fijn in slaagt (&#8216;significante vooruitgang&#8217;) om de schuldencrisis te bezweren, werd in Den Haag het tapijt onder het kabinet vandaan getrokken. Hij kon meteen een taxi naar het vliegveld nemen.
Het was des te pijnlijker omdat het IMF bezig was geld in te zamelen voor het noodfonds dat landen zal bijstaan in het afweren van aanvallen door financiële markten als gevolg van de eurocrisis. Zo hadden Japan, Zwitserland, Noorwegen en zelfs Groot-Brittannië al 430 miljard dollar bij elkaar gelegd, maar wel met de eis dat Europese landen ook orde op zaken in hun eigen huishouding moesten stellen. De actie van Wilders c.s. had wat dat betreft niet slechter getimed kunnen zijn. De financiële markten en rating agencies zullen de prijs die Nederland betaalt verder opvoeren en het is misschien goed om dat de oudjes die Wilders zo na aan het hart liggen nog eens uit te leggen.
Ook pijnlijk: de vileine verbazing in het buitenland over het feit dat uitgerekend Nederland, hartstochtelijk voorstander van een straf-Duitse aanpak van de Europese begrotingsproblemen en niet te beroerd om Griekenland steeds de les te lezen, er niet in slaagt om streng te zijn voor zichzelf.
Maar om daarmee de zwarte piet eenzijdig bij de PVV te leggen gaat ook weer te ver. Je mag ervan uitgaan dat Mark Rutte de pseudo-coalitiepartner aan het begin van de besprekingen in het Catshuis nog eens duidelijk heeft gemaakt dat de 3 procent randvoorwaarde was, om er niet na zeven weken op een zaterdagmorgen nog eens achter te komen dat zelfs dat niet het geval is. Ik geef hem in dit opzicht het voordeel van de twijfel, maar dat neemt niet weg dat hij de betrouwbaarheid van de PVV heeft overschat &#8211; en de schade die Wilders ons land nu bezorgt heeft onderschat.
De brave Stef Blok bleef de zondag na het drama lief over &#8216;Geert&#8217; spreken en koesterde in Buitenhof de illusie dat hij een prachttijd had beleefd met de PVV en nog zou kúnnen beleven (&#8216;de VVD sluit nooit een partij uit&#8217;), alsof ook hij niet zeven weken lang in het Catshuis en achttien maanden ervoor het spel der hypocrisie had meegespeeld. Hij bleef zich verwonderd afvragen hoe het toch mogelijk was dat Wilders, vermoedelijk gesteund door Bosma en Agema, een overeengekomen ontwerpakkoord niet door de fractie van de PVV hadden weten te slepen. &#8216;Onzin, wij waren er unaniem tegen!&#8217; twitterde Wilders nog tijdens de uitzending, daarmee bewijzend hoe onbetrouwbaar hij (zo niet achttien maanden lang, dan toch: op die zaterdagmorgen zelf) was en hoe naïef zijn tafelgenoten. Ik laat het fileren van het Catshuis-echec zelf graag aan Binnenhofdeskundigen over. Blind voor het feit dat ook andere partijen, oppositie vooral, niet vies waren van gemarchandeer met Europese begrotingsnormen, ben ik ook niet dus ik ben wel heel benieuwd hoe de Nederlandse politiek het voor elkaar gaat krijgen om nog iets van een ordentelijke begroting door de brievenbus van Olli Rehn te duwen.
Ik maak mij wel druk om het onvermogen van de VVD en het CDA om zichzelf te blameren voor het experiment met de PVV. Voelt men zich nu pas verraden door Geert? Dit doet het ergste vrezen voor het komende politieke tijdperk. Door de PVV nu eens ongeremd wél aan te wijzen als het gezelschap dat Nederlandse belangen schaadde, de status van gedoogpartner nooit verdiende, en door na een korte boosheid de eenmanspartij in een volgende kabinetseditie categorisch van meeregeren uit te sluiten, maken Rutte c.s. het zich misschien niet gemakkelijker maar zal Nederland wel voor voorspelbaarder, geloofwaardiger en gerespecteerder in het buitenland worden aangezien.
Maxime Verhagen kan het zich nu permitteren om vol naar Wilders uit te halen, hij zal niet de volgende CDA-leider zijn. De VVD van Stef Blok is blijkbaar zover nog niet. Maar het buitenland zal een herhaling van het experiment met de risee die Obama een &#8216;dhimmi&#8217; en Erdogan een &#8216;mafkees&#8217; noemt minder begrijpen. Het blijven spreken over &#8216;Geert&#8217;, de man die nu in een gelegenheidstirade het &#8216;verschrikkelijke Brussel&#8217; in de beste Thatcheriaanse traditie schoffeert als zondebok voor eigen falen, als mogelijke partner in een volgend kabinet zou een akelige fout zijn, dat begrijpen de jongste bedienden bij Standard &#038; Poors en Fitch nog wel. Dus Mark: nu duidelijk nee zeggen, niet voor herhaling vatbaar.

Gerelateerd