Dit zou het begin kunnen zijn van een dramatische mededeling – slaande deuren, kleren uit het raam, man weg – maar dat is niet zo. Man werd door mij liefdevol uitgezwaaid, want is voor tien dagen naar zijn geboorteland Suriname.

Als je net bij elkaar bent, is zo’n korte scheiding een beproeving, want elke minuut niet-wij is een verloren minuut. Na een jaar of zeven is zo’n korte break heel verfrissend, want je krijgt weer eens de tijd elkaar te missen, en dat was eigenlijk al tijden niet gebeurd. En na een jaar of tien, twaalf kun je echt wel even zonder elkaar, maar blijkt al na een paar uur iets geks: je kan steeds minder met jezelf.

De eerste uren is er sprake van een blije onrust: ik ben nu vrijgezel, moet ik daar niet enorm gebruik van maken, dus slechte tv-series kijken, waar man altijd commentaar op levert, heel veel flessen wijn in huis, of juist de bloemetjes buiten, de hort op. Weer eens vreemdgaan. (Vreemdgaan is alleen bevredigend als je van iemand vreemd kan...