In het filmpje Le Repos du Fakir (2003) hijst een man zich behendig op een leunstang op een perron, en blijft daar met een bewonderingswaardig gevoel voor evenwicht op liggen, zijn gezicht naar de muur. Hij kronkelt zijn lichaam om een rij stompe paaltjes, hij strekt zich stoïcijns uit over hoekige armleuningen en gaat liggen op een verzameling puntige keien. Overal waar de man probeert te rusten, prikken er metalen punten in zijn lijf.
De hardnekkige en pijnlijke dutjes in Le Repos du Fakir laten zien hoe een groot deel van de publieke ruimte in Parijs met opzet zo oncomfortabel mogelijk is gemaakt. Hostile architecture wordt dat genoemd: een controversiële maar populaire manier om verveelde tieners en slaperige daklozen uit stations, parken en etalageruiten te weren. Denk aan stalen bankjes met onverbiddelijke armleuningen, schijnbaar doelloze paaltjes onder een afdak of een onverwachte verzameling rotsen en cactussen in een portiek.
Andere voorbeelden zijn (nog)...
