Theater / ‘Lieve kitty’

Het is volkomen uit de tijd: een theatervoorstelling die doelbewust irritant is. Niet eventjes, maar anderhalf uur lang. Theater van nu wil toch graag de vriend zijn van het publiek? Lieve Kitty van Dood Paard wil dat niet. De schreeuwerige, lelijke dilettantenrevue is dan ook een coproductie met Nieuw West, de recalcitrante groep van Marien Jongewaard, die meespeelt, en van Rob de Graaf, die de tekst schreef.

Op volle kracht rammen vier spelers elke poëzie uit De Graafs zinnen. De lach die je aanvankelijk paraat hebt, wordt verpletterd door de lachband die de spelers zelf met een voetpedaal bedienen, zo veelvuldig dat het een soort martelwerktuig wordt.

En toch heeft deze marteling zin. Lieve Kitty gaat over ademnood. Over opgesloten zijn in een donkere ruimte, zoals Anne Frank in het achterhuis, en Natascha Kampusch in de kelder van haar ontvoerder. Maar ook over de (toneel)kunstenaar die verstikt raakt doordat de bestaande woorden en beelden die...