Roman

Sarah May draagt haar roman De Prendergast Road Kronieken op aan alle vrouwen ‘die zich in onmogelijke bochten moeten wringen om werk en kinderen te combineren’. Ze noemt deze vrouwen diva’s ‘ongeacht hun banksaldo, confectiemaat of geestestoestand’. De opdracht lijkt vooral bedoeld om lezeressen gunstig te stemmen. Voor de vrouwen in de roman zou ik nooit de term ‘diva’s’ reserveren. Ze zijn diep ongelukkig en lopen de helft van de tijd ‘furieus te briesen’. Hun huwelijken zijn liefde- en seksloos, en hun vriendschappen geïnspireerd door opportunisme.

De vrouwen wonen in een van de betere buurten van Londen, maar voortdurend knaagt de angst dat ze aan status zullen inboeten. Ze dragen ‘Marimekko designlaarzen’ en gruwen van ‘houdbare room’ of koolhydraatrijk voedsel. Ze ‘deden niet aan Pampers of Huggies en al helemaal niet aan huismerkartikelen. Ze kochten Tushies, Nature, of het Duitse umweltfreundliche Moltex Öko’. Hoewel ze jonger zijn dan de beruchte Hyacinth Bucket...