Loes Witschge schrijft voor VN vanuit Londen. Het Brexit-referendum laat haar achter met een kater van jewelste. ‘De vraag is niet of ik hier nog wel kán blijven, maar of ik nog wel wíl.’

Het is vrijdagochtend 24 juni en Londen wordt wakker met een gedeelde kater. Ik kom een uur te laat binnen op kantoor en ben toch de eerste aanwezige. Een Française die werkt bij een start-up in onze gedeelde kantoorruimte loopt langs en geeft me spontaan een knuffel. Ze vraagt zich af wat gaat gebeuren met de aanvragen voor financiering bij de EU die ze laatst heeft verzonden, haalt haar schouders op en gaat aan het werk.

Mijn Britse collega’s druppelen langzaam binnen, moe en met lange gezichten. Eén van hen kon de slaap niet meer vatten nadat het resultaat bekend werd gemaakt. Zijn Finse vriendin was de hele nacht overstuur. Ze vragen me of ik me zorgen maak over het behoud van mijn baan en mijn recht hier te verblijven. Niet echt, eigenlijk. Ik heb net gelezen over de