<div class="lead">
Loes Witschge schrijft voor VN vanuit Londen. Het Brexit-referendum laat haar achter met een kater van jewelste. &#8216;De vraag is niet of ik hier nog wel kán blijven, maar of ik nog wel wíl.&#8217;
</div>
Het is vrijdagochtend 24 juni en Londen wordt wakker met een gedeelde kater. Ik kom een uur te laat binnen op kantoor en ben toch de eerste aanwezige. Een Française die werkt bij een start-up in onze gedeelde kantoorruimte loopt langs en geeft me spontaan een knuffel. Ze vraagt zich af wat gaat gebeuren met de aanvragen voor financiering bij de EU die ze laatst heeft verzonden, haalt haar schouders op en gaat aan het werk.
Mijn Britse collega’s druppelen langzaam binnen, moe en met lange gezichten. Eén van hen kon de slaap niet meer vatten nadat het resultaat bekend werd gemaakt. Zijn Finse vriendin was de hele nacht overstuur. Ze vragen me of ik me zorgen maak over het behoud van mijn baan en mijn recht hier te verblijven. Niet echt, eigenlijk. Ik heb net gelezen over de <a href="http://www.independent.co.uk/news/uk/politics/eu-referendum-nigel-farage-4am-victory-speech-the-text-in-full-a7099156.html">overwinningsspeech</a> van Nigel Farage, die smalend een onafhankelijkheidsdag uitriep. ‘We won it without a bullet being fired,’ zei hij, de uiterst tragische dood van Jo Cox voor het gemak even vergetend.
Nee, mijn eerste vraag is niet of ik hier nog wel kán blijven, maar of ik nog wel wíl blijven. Als EU-burger behoud ik het recht me te vestigen in 27 landen. Waarom zou ik kiezen voor een land van verdeling, waar Farage het kan winnen en waar 52 procent van de bevolking mij schijnbaar beschouwt als een soort parasiet?
Ik schaam me wel een beetje voor het feit dat ik het resultaat zo persoonlijk opvat, als een afwijzing haast. Gedurende de dag word ik meerdere keren verrast door een brok in mijn keel. Gênant, die zieligdoenerij.
Maar als ik Facebook open zie ik dat ik niet alleen ben: een voormalige klasgenote uit Italië woont tegenwoordig met haar Britse man en twee jonge kinderen in Coventry, waar 56% Leave stemde. ‘It’s sad to know I basically don’t belong anywhere anymore,’ schrijft ze op haar wall. ‘I left my country years ago and now the city I chose to be my own has made clear with this referendum that people like me are not welcome here.’ Vrienden en familieleden waren onder de Leave stemmers, weet ze. Ze is teleurgesteld en verdrietig voor haar kinderen.
In Londen ben ik nog welkom, dat dan weer wel. Een Facebook-post van de kersverse Londense burgemeester Sadiq Khan gaat viraal. ‘I want to send a clear message to every European resident living in London – you are very welcome here,’ schrijft hij. Een <a href="https://www.change.org/p/sadiq-khan-declare-london-independent-from-the-uk-and-apply-to-join-the-eu">satirische petitie</a> op change.org, die pleit voor Londense onafhankelijkheid met toetreding tot de EU, haalt meer dan 100,000 handtekeningen binnen. En mijn Britse collega’s zijn ook geraakt. Zij zijn verdrietig dat de oudere generaties de horizon van hun zoons van vijf, twee en één net aanzienlijk hebben vernauwd.
Het helpt allemaal, maar tegelijkertijd voelt het te makkelijk en ook snobistisch om me te verhullen in mijn kosmopolitische Londense dekentje en mijn middelvinger op te steken naar de provincies en hun domme xenofobie.
‘s Avonds ontmoet ik mijn vriendinnen voor een biertje op de Southbank aan de Thames. We balen, maar de eerste misselijkheid en hoofdpijn is inmiddels wel voorbij. We praten over de <a href="http://www.standard.co.uk/news/politics/i-really-regret-my-vote-now-the-brexit-voters-who-wish-theyd-voted-to-remain-a3280361.html">‘Regrexit’ Britten</a> die Leave stemden uit protest, in de waan dat we toch wel in de EU zouden blijven. Die houden mij nog even in de ontkenningsfase: misschien kunnen we er toch nog even een tweede referendum tegenaan gooien. ‘Are you sure you want to leave the EU? Like, really, really sure?’ zou op het stembiljet moeten staan. We vragen ons hardop af wat er nu gaat gebeuren. Zo’n vaart zal het toch allemaal niet lopen, hopen we. Maar tegelijkertijd vrezen we dat de EU nu een voorbeeld zal maken van het Verenigd Koninkrijk.
In de dubbeldekker terug naar huis zie ik vanuit mijn raampje the Shard en St. Paul’s cathedral in het gouden licht van de ondergaande zon. Het is prachtig. Alles staat op zijn koop, maar Londen lijkt voorlopig te mooi om achter te laten. Hopelijk blijft dat zo.

Loes Witschge