Dit is geen gewone verhuizing, dit is een modelverhuizing. Gewoon is: dagen, weken van paniek, dozen pakken, labels plakken, weten wat je als eerste nodig hebt in het nieuwe huis, weten wat je als laatste nodig hebt, die twee dingen toch door elkaar halen, daar achter komen in de kale nieuwbouw waar wel het Surinaams-Nederlandse woordenboek voor het grijpen ligt, maar geen enkele flessenopener.

Niets van dit alles bij de modelverhuizing. Afgelopen vrijdag verruilde ik mijn Amsterdamse huis voor een flat in het centrum van Almere. Dat deed ik op uitnodiging van de gemeente, die mij als schrijver had gevraagd een flink aantal maanden in de jonge stad te komen wonen en er een boek over te schrijven.

Hemelsbreed liggen mijn oude huis en mijn nieuwe flat hooguit vijfentwintig kilometer uit elkaar. Het gaat hier om een zeer beperkte, binnenlandse migratie. Maar toch is alles anders: ik moet een nieuwe looproute vinden, een koffiehuis voor de ochtend. Ik moet, kortom, een routine zien...