Pop

Iedereen weet van het ernstig versteende cliché dat muziek de enige universele taal is die er bestaat. Maar het cliché is nooit meer waar, en toch weer anders dan je denkt, dan op het moment dat je, met je gebrekkige Engels, in een taxi stapt bij een chauffeur die de taal nóg minder blijkt te beheersen. Hij woont nu al vijfentwintig jaar in Boston, zo weet hij na enige tijd duidelijk te maken, maar oorspronkelijk komt hij uit Ethiopië.

Andere mensen zullen bij dat land denken aan de indringende beelden uit de jaren tachtig van hongerlijdende kinderen, of dan toch aan Bob Geldof en Live Aid. Maar ik denk aan de status aparte van Ethiopië als muziekland. Ik zeg tegen de chauffeur: Mahmoud Ahmed. En ik zeg: Ere Mela Mela. Hij kan het niet nalaten mijn uitspraak te verbeteren, maar tegelijk weet hij zijn verrukking moeilijk te onderdrukken. Ik hoef niet eens te liegen om dit effect te bewerkstelligen. Ere Mela Mela van Mahmoud Ahmed is een van de mooiste cd’s die ik ken, en...