Zwarte strip van Charles Burns

Volwassen worden doet pijn, soms ondraaglijk veel pijn, en ik heb dat zelden treffender verbeeld gezien dan in Charles Burns’ vuistdikke stripboek Black Hole, nu vertaald onder de titel Zwart Gat. Burns vervolmaakt hierin zijn favoriete stijlmiddel, de horror. Hij heeft altijd geprobeerd het alledaagse kwaad te vangen in het idioom van horror- en sciencefictionfilms uit de jaren vijftig. In Zwart Gat valt een groep jongeren ten prooi aan een vreselijke, seksueel overdraagbare ziekte. Meestal gaat die gepaard met afzichtelijke misvormingen. Sommige besmette jongeren zien er zo mismaakt uit dat ze worden verstoten. Zij trekken zich terug in een naburig bos waar ze een soort leprozenkolonie vormen.

Tegen die achtergrond voltrekken zich twee tragische liefdesgeschiedenissen en een moordmysterie, en wordt de lezer meegetrokken in de desolate eenzaamheid van alle personages. Kommer en kwel wat de klok slaat, en volstrekt humorloos ook nog. Toch is het een...