Optochten

Zo zijn we gewend aan een moord: vanuit verschillende invalshoeken getoond, met medium shots en close-ups, met door muziek aangezette camerabewegingen, expressieve gezichten en dito lichaamstaal van de acteurs. De daad wordt ontleed, spannend en esthetisch gemaakt. We lijken in de handeling zelf te zitten, dicht op de personages. Zo kunnen we er wel tegen.

Zien we op beelden van een bewakingscamera of via een telelens hoe een moord in werkelijkheid plaatsvindt, dan schrikken we ons te pletter. Van een afstand in beeld gebracht zijn de naakte feiten van een moord bijna niet van huishoudelijk gedrag te onderscheiden. Het gaat snel, de lichamen zijn helemaal niet expressief, en de handelingen zien er niet spannend en esthetisch uit, maar grauw en banaal. De gevolgen zijn exact hetzelfde: de ene mens heeft de andere van het leven beroofd.
De schrik die we bij die tweede versie voelen, ontstaat omdat we de gebruikelijke verzachting door fictieve filmtaal missen. De...