Pop
Ik ken een man, en dat is een man met doorgaans zinnige opvattingen, die rockmuziek de rug heeft toegekeerd sinds de opkomst van Oasis. Die band was zo&#8217;n doorzichtige herhaling van zetten &#8211; Beatles door de blender, en niet eens heel grondig door die blender: er zaten nog ruim voldoende harde stukjes in de mix &#8211; dat er geen aandacht meer hoefde te worden besteed aan dit genre. Er zit wat in die gedachtegang. Maar ondanks die herhaling van zetten, of misschien wel dankzij die herhaling van zetten, werd Oasis een populaire band.
Laat ik even op een rijtje zetten wat die man door zijn besluit heeft gemist aan Oasis. Om te beginnen een sterk debuut, Definitely Maybe. Bovendien werden de Beatles-achtige songstructuren hier nog gekoppeld aan een rauwheid die weliswaar geleend was van The Sex Pistols, maar in ieders verbeelding van de straten van Manchester afkomstig had kunnen zijn. Daarna kwam het wat lauw ontvangen (What&#8217;s the Story) Morning Glory?, dat niettemin de doorbraak in de rest van Europa bleek te zijn. Noel Gallagher vond er zijn echte muzikale roeping: het schrijven van liedjes die in voetbalstadions uit volle borst kunnen worden meegebruld. Een cd later, Be Here Now, zag hij alleen die voetbalstadions voor zich, en was hij de aansprekende liedjes per ongeluk vergeten.
Vervolgens viel de oorspronkelijke groep uit elkaar, om in gewijzigde bezetting het onvermijdelijke einde van Oasis te rekken tot vrijdag 28 augustus 2009. Na de zoveelste ruzie met zijn zingende broer Liam, dit keer backstage op een popfestival in Parijs waar Oasis zou optreden, hield Noel Gallagher het voor gezien. Met de rest van de band besloot Liam verder te gaan onder de naam Beady Eye. Begin dit jaar kwam het vrij stevige debuut Different Gear, Still Speeding uit. Afgelopen zomer trad de groep op tijdens Lowlands.
Eerder deze week verscheen het antwoord van oudere broer Noel, een titelloze cd toegeschreven aan Noel Gallaghers High Flying Birds. De altijd wat basale muziek van Oasis heeft hij hierop van extra kleur voorzien. Er zijn krulletjes op de lijst van het schilderij, tierelantijntjes, orkesten, blazers. Maar helaas is de betekenis van de cd geheel te verwaarlozen; een verzameling overbodige liedjes die nog eens ontsierd wordt door de zeer matige teksten van Gallagher. A broken heart is still beating, zingt hij in &#8216;Everybody&#8217;s on the Run&#8217;. Goh. Een paar liedjes later rijmt hij city op pretty op pity. In &#8216;If I Had a Gun&#8217; gaat het van: If I had a gun I&#8217;d shoot a hole into the sun.
Het is duidelijk: dit zijn teksten omdat het moet. Vreemd, omdat Noel er in de pers altijd van getuigt a way with words te hebben. Zeker als het gaat om het vernederen van zijn broer, met wie hij sinds de ruzie overigens in een rechtszaak is verwikkeld. Ooit typeerde hij (de verbaal veel minder begaafde) Liam superieur als &#8216;een man met een vork in een wereld van soep&#8217;. Gelukkig kun je daar, zelfs als je rockmuziek de rug hebt toegekeerd, altijd nog van genieten.

Gerelateerd