Pop

Ik ken een man, en dat is een man met doorgaans zinnige opvattingen, die rockmuziek de rug heeft toegekeerd sinds de opkomst van Oasis. Die band was zo’n doorzichtige herhaling van zetten – Beatles door de blender, en niet eens heel grondig door die blender: er zaten nog ruim voldoende harde stukjes in de mix – dat er geen aandacht meer hoefde te worden besteed aan dit genre. Er zit wat in die gedachtegang. Maar ondanks die herhaling van zetten, of misschien wel dankzij die herhaling van zetten, werd Oasis een populaire band.

Laat ik even op een rijtje zetten wat die man door zijn besluit heeft gemist aan Oasis. Om te beginnen een sterk debuut, Definitely Maybe. Bovendien werden de Beatles-achtige songstructuren hier nog gekoppeld aan een rauwheid die weliswaar geleend was van The Sex Pistols, maar in ieders verbeelding van de straten van Manchester afkomstig had kunnen zijn. Daarna kwam het wat lauw ontvangen (What’s the Story) Morning Glory?, dat niettemin de doorbraak in de...