<div class="wpg-element lead-bold">
<p>Jeroen Vul­lings nam een anti-allergene modehond.  ‘Hij loerde nu op mij, de alfahond in het gezin.’ </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Alle daklozen, alcoholisten en drugsverslaafden die op de bankjes in de nabijgelegen parken en plantsoenen uitblazen van hun bestaan, ken ik inmiddels persoonlijk. Dat komt door mijn hond, die principieel weigert enig onderscheid te maken, onverbeterlijk uitgaat van het goede in ieder mens, dier en voorwerp en in ruil voor een aai luistert naar menig levensverhaal. ‘Allemansvriend’ hoort dan ook bij de karakteromschrijving van zijn ras. Maar ook spreek ik in de vrije natuur dagelijks uren met vrouwen van middelbare leeftijd, die op hun beurt meegevoerd worden door viervoeters. Regelmatig stappen hooggehakte singles, naar wier aanspraak ik in mijn voorgoed voorbije dancing days tevergeefs verlangde, af van hun designfiets om mijn nieuwe, harige gezinslid kirrend te omhelzen. Met altijd dezelfde vraag: of ik weet dat de romanticus Brad Pitt zo’n lieverd aan Jennifer Aniston schonk. </p>
</p></div>
<div class="figure--left">
<figure id="post-80631 media-80631" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/06/81ec26d2-2c2d-411b-aefc-52c5073ec976_labra11b1.jpg" alt="" border=" /></figure>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Gedaan is het voortaan met de anonimiteit. In de hele stad word ik door wildvreemden herinnerd aan het bestaan van mijn kinderen en echtgenote, die ons gezinslid vaker uitlaten en gevoelige privé-informatie blijken te lekken. ‘Wat doet u met de hond van Rebecca en Ariël?’ En: ‘U wilde eerst niet met die poepzakjes lopen, hè?’ Vlak voor het uitoefenen van mijn burgerplicht voelde ik mij zelfs wat ongemakkelijk, want om het stemlokaal te bereiken, moest ik een kinderrijk schoolplein over. Als een rattenvanger van Hamelen, want allen wilden ze nu eens zo’n hond in het echt aaien. ‘Meneer, Obama heb toch zo’n hond?’ ‘Nee jongens, dat is een slechte president, want hij koos uiteindelijk een Portugese waterhond.’ </p>
<p><b>Een echte mensenvriend</b><br />Het zit zo: we hebben een modehond. Zijn naam is Joep, hij is bijna zes maanden oud en hij is een labradoodle.</p>
<p>Hoe hij bij ons kwam. Op zeker moment gaf ik toe aan de hardnekkige wens der gezinsleden om een huisdier te nemen. Mijn laatste poging dit te weerstreven was mislukt sinds de tropische vissen hun pasgeboren jonkies pal voor verschrikte kinderogen hadden verorberd. Het moest nu een écht beest worden, dat je kunt aaien. Probleem was alleen dat ik, als astmalijder, hevig allergisch ben voor pluimvee, konijnen, cavia’s en minder sympathieke knaagdieren. Helaas ook voor katten. Maar als kind had ik een hond, dus wellicht gloorde daar een kans onder de pathofysiologische doem uit te komen. </p>
<p>De huisarts nam een allergietest af, de uitslag liet even op zich wachten. Via het zo volprezen internet hadden mijn ongeduldige huisgenoten reeds een optie genomen op twee gargantueske Roemeense wolfshonden (één was hoogzwanger) die gered waren van een verschrikkelijk zwervend bestaan, maar als wij ze niet zouden adopteren direct vergast werden. De druk was kortom groot toen ik de arts belde en de klap enorm. Het vonnis: zwaar allergisch. </p>
<p>‘Dat wordt dan een labradoodle,’ sprak de huisarts monter. Ik legde neer en dacht: krijg je ook nog een misselijke grap toe. Maar veldwerk achter de computer wees anders uit: de Australische labradoodle bestaat. Niet-verharende hond, die oorspronkelijk afstamt van een kruising tussen een poedel en een labrador en die, van generatie op generatie, genetisch zodanig verbeterd is dat ze de beste makker kunnen worden van de longlijder. De labradoodle is een echte mensenvriend, want hij is ontwikkeld als geleidehond ten behoeve van astmatische blinden en hulphond voor chronisch zieken met een hondenallergie. </p>
<p>Maar zijn uiterlijk viel niet mee. ‘Mooi is hij niet, maar hij is erg lief, intelligent en uitzonderlijk geschikt voor kinderen,’ pitchte mijn echtgenote. Een soort poedel met ingezakt permanentje keek mij vanaf het scherm goedgunstig aan en ik reageerde afwijzend: ‘Ik ga toch niet met Tonny Eyk aan de lijn lopen.’ </p>
<p>Een compromis werd bereikt. We zouden een kijkje nemen bij een fokker in Biezenmortel, die een collectieve speeddate organiseerde: nieuwsgierigen konden vrijelijk kennismaken en knuffelen met zo’n veertig loslopende labradoodles. Het zou een medische test worden, rationaliseerden we. Zou ik gaan hijgen, niezen, een lekkend gelaat krijgen, dan was het onherroepelijk mis. </p>
<p><b>De sulligste van het nest</b><br />Geblaf bereikte ons reeds van verre. De ontmoetingsruimte bleek een voormalige boerenschuur, die vanbinnen getransformeerd was in een (overdekt) stuk strand aan de Atlantische oceaan. Bedoeld om de honden bij zwaar weer toch te kunnen laten dollen. Overal kriskras hollende labradoodles, achtervolgd door slierten kinderen. Verder een vrouw met een zuurstoffles op haar rug die verzonken in het zand verstandig converseerde met een berustend schobbejakje. <br />Tot mijn verbijstering sprak ik, zo’n dertig jaar na dato, weer vloeiend honds. En het wonder geschiedde: zoveel schitterende honden in een afgesloten ruimte en nergens last van. <br />We bleven een uur, waren verkocht en schreven ons in voor een pup. Zonder een voorkeur voor het geslacht, de kleur of de grootte. Toch zou de wachttijd wel eens fors kunnen zijn, kregen we te horen. Er is zo veel vraag naar labradoodles, dat sommige begerigen ze laten overkomen uit Australië, Amerika of Engeland. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; Tot mijn verbijstering sprak ik, zo’n dertig jaar na dato, weer vloeiend honds</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het liep anders. Opeens, al tamelijk snel, kwam het verheugende bericht dat er een pasgeboren reu beschikbaar was. Of we wilden komen kennismaken en kijken of hij ons beviel. De kleine leek de sulligste van het nest, maar we zeiden ja. Daarna reden we wekelijks al die kilometers naar Biezenmortel om op een vast kraamuurtje op de vroege zaterdagochtend ‘een band te krijgen’, zoals ons geadviseerd was. Joep, zoals we hem inmiddels gedoopt hadden, paste nog in mijn hand, waarop hij enthousiast waterde. </p>
<p><b>Een enorme drol</b><br />Het uur U brak aan, we zouden hem mogen ophalen. Joep was op dat moment negen weken oud, in het bezit van geldige papieren en, op last van de fokker, ontdaan van voortplantingsmogelijkheden. We hadden hem twee weken niet gezien en hij bleek niet alleen enorm gegroeid, maar ook een serieus rugbytalent: hij kegelde zijn broertjes en zusjes om, ook zonder reden. De sul had zich ontpopt tot een eersteklas bully. Glazig van affectie volgden we elke beweging van zijn ronde, pluizige, toffeebruine lijf. </p>
<p>Hij werd groot, nog groter. Tamelijk chronisch bleek zijn voorliefde voor andermans schoeisel, wc-rollen, Wii-accessoires, boeken in het onvervangbare segment en menseneten – vermits wederrechtelijk (door hem) toegeëigend. Daar staat veel tegenover, want onze labradoodle is inderdaad, zoals in het vooruitzicht gesteld: allergievriendelijk; hoogbegaafd en leergierig; altruïstisch, barmhartig en charitatief; lief, vrolijk, immer speels en sportief. Goed, lichaamsgeurvrij is hij niet bepaald. Labradoodles rieken niet, hoorden we, maar Joep stinkt ronduit. Heb je hem op je schoot gehad, dan ruik je naar een wilde-dierencircus. Karakteristiek voor pups, komt later vanzelf goed, verzekerde de bazin van de nabijwonende labradoodle Priscilla mij echter. </p>
<p>Blijft nog één kenmerk over: gezinshond. Ik vrees dat Joep dat leest als ‘gezinshoofd’, of misschien gelooft hij in een anti-autoritaire opvoeding, in de betekenis dat hij te allen tijde zijn grillige zin wil doen. En hoe. Eerst waren daar zijn pogingen de kinderen – die volgens Joep het laagst in de gezinshiërarchie staan – te domineren: tegen ze op springen, met hun speelgoed aan de haal gaan, gaten in hun kleding bijten. Dat hield allemaal snel op. Vermoedelijk omdat de vroegtijdig puberende Joep de lat hoger ging leggen: hij loerde nu op mij, de alfahond in het gezin. Vader moest van zijn voetstuk vallen, het werd totale oorlog, met inzet van biologische wapens. <br />Het was de ochtend van de uitreiking van de Libris Literatuur Prijs. Ik had langdurig met Joep gewandeld, waarbij hij zijn behoefte desgewenst had kunnen doen. We kwamen thuis, hij huppelde naar het midden van de huiskamer, hield de pas in, draaide om zijn as, liet het achterlijf wat zakken, kromde de rug, strekte de staart omhoog, keek mij schalks aan en draaide een enorme drol op het antieke vloerkleed. Wat te doen? ‘Bah Joep, viesss!’ riep ik. In mijn jeugd werd zo’n dier na zo’n daad met de neus in de eigen excrementen gedrukt, hetgeen thans een even groot taboe is als je kroost een hengst verkopen. Maar onderwijl werd mijn huis allergruwelijkst bezoedeld en bleef goede raad uit. </p>
<p>De Libris-feestavond bood een onverwachte kans. Wie kon mij beter advies over Joep geven dan het echtpaar Mulisch, dat de uitreiking bijwoonde? Hun teckel had zich immers bij het interview dat Vrij Nederland de schrijver afnam uitzonderlijk beschaafd gedragen. Harry Mulisch zelf bleek elke vorm van opvoeding onzinnig te vinden, maar bij zijn partner, Kitty Saal, was ik aan het goede adres. ‘Joep kijkt hoe ver hij kan gaan,’ oordeelde ze, en ze stelde een wedervraag: ‘Hoe begin je je ochtend?’ ‘Ik ga naar beneden en geef Joep te eten,’ zei ik. </p>
<p>Helemaal fout. Voortaan moest ik naar beneden, Joep negeren, de kinderen eten geven, daarna zelf uitgebreid gaan ontbijten, hem daarna pas groeten en eten geven. Dan kent hij zijn plaats, aldus Kitty, die zich beriep op Jan Fennells inzichtelijke gids De vrouw die naar honden luistert. </p>
<p>De nieuwe, strenge aanpak van Joep heeft twee dagen geduurd. Onbegrip kleurde zijn blik, schaamte de mijne. Maar: het werkte. Met de staart tussen de benen ging hij droef in zijn bench liggen, de kop op een knuffelbeest dat hem troost biedt. Onderwijl at ik met lange tanden. <br />De derde dag begroette ik hem ’s ochtends als vanouds. Zelden heeft een schepsel Gods gelukkiger gekeken dan Joep toen. Sindsdien is het gedaan met zijn rebellie en eet hij al bijna met mes en vork. </p>
<p>Ons leven is nu een sprookje. We wandelen wat af, delen dezelfde bonkige humor en leren van elkaar. Zo ben ik in korte tijd ongehoord sociaal geworden. Tony Soprano sprak ooit misprijzend over een blijmoedige medemens: ‘He’s always fuckin’ whistling like the happy fucking wanderer.’ Fluiten, zo ver is het nog niet. Maar op de openbare weg gesprekjes beginnen zonder kop of staart, het lullen over niks waar hondenbezitters meester in zijn, daar vorder ik rap mee. Allemaal dankzij Joep, ’s werelds mooiste hond.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<h3>Wat is een labradoodle?</h3>
<p>De labradoodle is een begin jaren tachtig in Australië speciaal gefokte hond, ontstaan uit een kruising tussen de Labrador retriever en de Franse poedel. Dat gebeurde vanuit de grote behoefte aan een minder verharende en daarmee anti-allergene blindengeleidehond. Het ras is nog niet officieel erkend, maar de erkende fokkers, ook die in Nederland, waken streng voor wildgroei zonder raskenmerken. De hond is in verscheidene formaten verkrijgbaar: klein, medium en groot. De kleurvarianten zijn zilver, wit, rood, zwart, goud, karamel, beige, abrikoos, knalrood en chocoladebruin. De prijs is om en nabij de vijftienhonderd euro. De stressbestendige en aaibare labradoodle, ideaal voor drukke kinderen, is momenteel in de mode. </p>
</p></div>


Gerelateerd