Huwelijkse verhalen

Ze zag hem voor het eerst op de lenteborrel.

Het was aanvankelijk nog onzeker of hij ook echt zou komen, hij was pas een paar maanden geleden van zijn oude uitgeverij overgestapt, en hij had een zekere reputatie waarin woorden en zinnen als ’teruggetrokken leven’, ‘schrijft nog op een oude typemachine’, ‘e-mailen doet zijn vrouw voor hem’, en ‘heeft geen mobiele telefoon’ de boventoon voerden.

Een paar dagen nadat Lea de uitnodigingen voor de lenteborrel (‘van 17.00 tot 21.00 uur. Bij mooi weer in de tuin’) op de bus had gedaan, kreeg ze een telefoontje van de vrouw van de schrijver.

Ook de vrouw van de schrijver had een reputatie. Ze beantwoordde niet alleen zijn e-mails, ze droeg zorg voor zo goed als al zijn contacten met de buitenwereld. Wie naar hém wilde, moest eerst langs háár. Ze lag met uitgestrekte poten voor zijn rust, voor zijn talent, en versperde iedereen de doorgang, als een hond op het erf van een boerderij. Hier waak ik! Er gingen geruchten...