Vierde roman van Wiersinga

Ik geloof dat het Raymond Chandler was die schrijvers adviseerde: als je even niet meer weet hoe je verhaal verder moet, laat dan de telefoon overgaan. Pim Wiersinga laat in zijn vierde roman, Het papieren gezicht, zien dat het ook anders kan: als je even niet meer weet hoe je verhaal verder moet, laat je je personages met elkaar neuken.

Vrienden met vriendinnen, vriendinnen met vriendinnen, een danser met zijn choreograaf, een broer met zijn zus, een broertje en zusje met hun oom – het is maar goed dat Wiersinga’s personages geen huisdieren hebben.

Claudio Agostín, danser, Peruaan van oorsprong, nu woonachtig in Amsterdam, worstelt met een seksueel trauma. Het grote geheim in het verhaal. Langzaam komen we te weten wat er precies is gebeurd, en waarom Claudio (‘Clau’ voor vrienden) geen contact meer wil met zijn zus, die nog in Lima woont. Maar tegen de tijd dat Wiersinga het drama volledig onthult, kijk je allang niet meer op van nog een ranzig...