Pop
Meteen bij binnenkomst van de winkel loopt er een nare kriebel over mijn rug. Zelfs als het dertig graden is, heb je het dan een moment ijzig koud. Ik ben naar binnen gelokt door de uitnodigende etalage, en door de bakken elpees aan de linkerwand. Het blijkt een vreemde collectie. Zeven platen van Robin Trower staan er bijvoorbeeld. Gitarist van Procol Harum, solo verketterd als Hendrix-kloon. Niet geheel terecht, maar dat doet nu niet ter zake. &#8216;Quality Dutch pressing&#8217; lees ik op de achterkant van een van hen. De beste, Trowers debuut Twice Removed From Yesterday, kost dertig dollar. Ik zet hem weer terug en loop naar buiten.
Links naast de winkel huist Morrison Hotel Gallery, een rockgalerie gemodelleerd naar de hoes van het vijfde album van The Doors. Elders in de stad kwam ik al precies zo&#8217;n zaak tegen. Ik ben geen Doors-fan, maar deze plaat staat niet bekend als hoogtepunt uit het oeuvre. Waarom noem je er dan een galerie naar? Waarschijnlijk omdat de lettering van de hoes zo makkelijk op een winkelruit is na te bootsen.
Boven de winkel en de galerie tel ik twaalf grote ramen gemarkeerd door zandkleurig baksteen. Er hangt een bord, waaruit blijkt dat niet alle appartementen bewoond zijn. &#8216;Legendary retail space for lease&#8217;, lees ik. Ik leer het straatnummer van de winkel aan Bowery uit mijn hoofd. Hij is van ene John Varvatos, blijkt uit chique letters bij de entree. Nooit van gehoord.
Weer binnen valt de vorm van de winkel me op: extreem langwerpig en smal. Ze verkopen er prachtige kleren. Later zal ik te weten komen dat Varvatos een met prijzen overladen ontwerper van mannenmode is. Hoewel het mij niet helemaal lukt het ongemakkelijke gevoel kwijt te raken, koop ik een lichtblauwe trui van een onmogelijk dunne stof. De trui kost een paar honderd dollar. Met zo&#8217;n hippe tas, veel te groot voor die trui, ga ik weer de straat op. Onder het straatbordje van Bowery ontwaar ik, behalve East Second Street, opeens ook Joey Ramone Place. Er begint me iets te dagen.
Later bevestigt een reisgezel mijn vermoeden: Bowery 315 was ooit het adres van CBGB, in de volksmond CBGB&#8217;s, de club waarvan je zonder de geschiedenis al te veel geweld aan te doen kunt zeggen dat punkrock er is geboren. Vier jaar geleden moest CBGB zijn deuren sluiten, onder luid protest van de muzikanten die er goede herinneringen aan bewaarden, zoals Deborah Harry, Patti Smith en Lenny Kaye. De laatste jaren stelde de club als concertzaal niet zo veel meer voor, dat wisten zij ook wel. Maar het ging om de geschiedenis.
Ooit was ik een hele middag in de club om er de graffiti te ontcijferen. Van een afstand leken de muren van CBGB een schilderij van Jackson Pollock. Van dichtbij was het voor mij, de jonge punk van vroeger in me nog altijd springlevend, alsof daar de Bijbel op stond geschreven in een bombardement van bandnamen.
En nu is die geschiedenis grotendeels weggepoetst. New York gaat gewoon verder, zo is het altijd met grote steden. Dat beseffende zou ik me beter moeten voelen, maar nee. Ik kan het gevoel niet onderdrukken dat ik mezelf heb verraden voor iets zo futiels als een veel te duur truitje.