Pop
Het blijft lastig, humor in de popmuziek. Sommige mensen kunnen er gewoon niet tegen, zoals er mensen zijn die geen fruit velen in hun warme avondeten. Een schijfje ananas op een schnitzel, een paar appels door de hartige salade – het idee alleen al. Degenen die allergisch zijn voor muziekhumor, is een halve kwinkslag al te gortig. Pop, menen ze, is een serieuze zaak. Muziek als een altaar van emoties. Je zou kunnen zeggen dat lachen ook een emotie is. Maar, als je bij jezelf te rade gaat, weet je dat je dat alleen maar roept voor wat tegenwicht. Want zelf weet je ook niet echt wat je ermee aan moet, met die humor in jouw pop.
Wat popmuziek betreft zijn Scandinaviërs net Japanners. Niet gezegend met een eigen rijke pophistorie zijn ze gedwongen Angelsaksische voorbeelden te imiteren. Al voegen Scandinaviërs daar wel iets aan toe. Noem het, om de bevlekte term humor te omzeilen, een lichte toon. Kings of Convenience hebben die toon, net als Loney, Dear, ook al drukken beide bands daarmee vooral zolderkamerromantiek uit. Bitterzoet heet dat dan. De popgroep I’m From Barcelona (John Cleese vraagt voor de zekerheid of u de verwijzing heeft begrepen) bezit de toon in overvloed. Op de wijs van een weinig subtiele Burt Bacharach-parodie een uitbundig lalalala-refrein zingen, zoals in het prijsnummer ‘We’re from Barcelona’, da’s altijd lachen.
Maar we waren nog niet beland bij de meester van de lichte toon. Die komt uit Zweden en gaat door het leven als Jens Lekman. Op een van zijn vorige cd’s dichtte hij: ‘The Jehovas, in their pull-overs, are no Casanovas, like you and I’. Zo uitbundig grappig is hij niet op zijn nieuwe meesterwerk, Nights Over Kortedala, waarop de muziek volwassener klinkt en de liedjes meer afgewerkt. Toch is Lekman ook hier een romanticus die altijd zeventien lijkt te willen blijven. Even belangrijk is dat deze Narcissus ook om zichzelf kan lachen. Dat maakt deze cd een aanrader, hoe moeilijk het terrein van de lichte toon ook is. Je moet alleen bestand zijn tegen een overvloed aan zoet. Burt Bacharach – daar heb je ’m weer – gereduceerd tot muzikale suikerspin. Niet bij het avondeten nuttigen.

Gerelateerd