Binnenland

Bij gastcolleges en optredens op scholen voor journalistiek krijg je altijd de vraag voorgelegd: hoe komen Haagse redacteuren eigenlijk aan hun primeurs? Het antwoord is ontnuchterend. In Nederland valt het nou eenmaal niet mee een Bernstein of Woodward te worden. Jaren gewacht achter de pilaren van de parkeergarages onder Plein en Malieveld zonder ooit een deep throat tegen te komen. Hoogstens kwam er een fractieleider voorbij die bereid was zijn bijdrage aan de algemene beschouwingen nog eens in interviewvorm toe te lichten. Of een backbencher die bijna klaar was met die unieke nota over de verhouding tussen Nederland en Aruba. Zat daar misschien een artikel in? Een grote scoop heb ik in al die parkings nooit opgedaan.

Ook het aantal klokkenluiders dat je pad kruist, viel me zwaar tegen. Ze bestaan vast, ambtenaren die met een bezwaard gemoed naar de pers zouden willen lekken. Maar of ze het ook durven? Als het uitkomt, volgt er een lelijke reprimande. Wie naar een...