Obama is de sympathiekste president sinds jaren, maar als we hem nu met één ding niet hadden moeten lastig vallen, was het wel met die Nobelprijs voor de Vrede. Alleen een handvol idolaten zwelgt in enthousiasme en applaus. Ook ik zou hem wel willen behangen met prijzen en medailles.

De Gouden Griffel voor de vertederende brief aan zijn dochtertjes Malia en Sasha nadat hij verkozen was. De Majoor Bosshardtprijs voor mensen die zich inzetten voor een betere samenleving. De Ciceroprijs voor de vaardigste redenaar. Het zou allemaal verdiend geweest zijn, maar deze tijding uit Oslo zal voelen als een Scheringahypotheek: lage rente, hoge lasten, erin getuind.

Het onbeleefde van de prijsuitreikers is dat ze konden weten dat beleefd weigeren voor de ontvanger niet mogelijk is. Een affront dus, in de maag gesplitst, pijnlijker dan een mislukte grap van Berlusconi die je kunt negeren, en dus uit te leggen als een poging om de president te gijzelen. Nu moet hij altijd vriendelijk...