Column

Aernout Mik is erg veelzijdig, hij heeft een brede achtergrond en kan het cynisme binnen de perken houden. Toch komt zijn werk mij wat te surrealistisch over. Neem zijn nieuwe videoinstallatie: een film over een school met leerlingen uit diverse culturen. De jongeren creëren een vorm van solidariteit op een doorsnee schoolplein. Het ene moment ervaar je een pauze, maar even later lijkt de school plotseling ontruimd te zijn. Niemand mag nog naar binnen. Mik roept zo het beeld op van de integratiepolitiek van vandaag. Iemand wordt al liggend feestelijk boven de hoofden gehouden. Tegelijk denk je aan een begrafenis die je in de islamlanden vaak aantreft. Woede en verdriet wisselen elkaar af. Er verschijnen beelden die ons vertrouwd zijn uit de wereldpers, maar ook beelden die we niet direct kunnen plaatsen. Daarmee speculeert Mik op irritante wijze op het surrealisme. Voor hem is de droom ‘werkelijker’ dan de werkelijkheid: de droom van de saamhorigheid binnen een school....