Column

Marlene Dumas is een kunstenares die onmiddellijk mijn aandacht kreeg. In 1985 zag ik, in een ruimte gelegen aan de haven van Amsterdam, haar eerste tekeningen op een grote tentoonstelling over Holland. De curator had van verschillende kunstenaars alleen maar tekeningen samengebracht. Ik stond er perplex van en fluisterde: ‘Dat wordt een grote!’

Niet iedereen is het met mij eens – ten onrechte natuurlijk. De tentoonstelling van Marlene Dumas in het MoMA vorig jaar was geen groot succes. De Amerikaanse pers was gechoqueerd, maar heeft haar werk daar niet begrepen. Ze staarden zich blind op de thematiek. De thematische opbouw van Dumas is altíjd aanleiding voor gemopper. Dumas snuffelt in kranten en magazines, ze zoekt naar tijdgebonden thema’s als gore seksualiteit en zelfmoordterroristen. Sommige conservatieve Amerikanen struikelden nu weer over haar openlijke seksualiteit. Die is het rechtstreekse gevolg van de generositeit die ze kan opbrengen: ze is ongelooflijk...