Dat de Kunduz-missie het langer heeft uitgehouden dan Jolande Sap mag een wonder heten.

Er is geen land ter wereld waar het parlement zo veel meeregeert als Nederland.

Althans, waar het om Afghanistan gaat. Dat wil zeggen, als het om politietrainingsmissies in Kunduz gaat.

Het aangaan van de missie was zó gevoelig, maar zó noodzakelijk om internationaal niet af te gaan dat het kabinet-Rutte op de knieën ging om haar door te laten gaan. De ene na de andere concessie kreeg de kamer. Aan de keukentafel van Jolande Sap was het een en al ‘ja natuurlijk’. Dat de missie het nog een maand langer heeft uitgehouden dan Jolande mag wel een wonder worden genoemd, niet omdat de dappere GL-politica het spel verkeerd speelde maar omdat je kon wachten op de dag dat aan al dat ‘ja natuurlijk’ niet helemaal zou kunnen worden voldaan.

Meteen na de Kunduz-debatten begin 2011 werd een hoogambtelijke taakgroep in een zweetkamertje opgesloten om een weg te zoeken door het labyrinth. Toen...