<div class="lead">Dat de Kunduz-missie het langer heeft uitgehouden dan Jolande Sap mag een wonder heten.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Er is geen land ter wereld waar het parlement zo veel meeregeert als Nederland.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Althans, waar het om Afghanistan gaat. Dat wil zeggen, als het om politietrainingsmissies in Kunduz gaat.</p>
<p>Het aangaan van de missie was zó gevoelig, maar zó noodzakelijk om internationaal niet af te gaan dat het kabinet-Rutte op de knieën ging om haar door te laten gaan. De ene na de andere concessie kreeg de kamer. Aan de keukentafel van Jolande Sap was het een en al ‘ja natuurlijk’. Dat de missie het nog een maand langer heeft uitgehouden dan Jolande mag wel een wonder worden genoemd, niet omdat de dappere GL-politica  het spel verkeerd speelde maar omdat je kon wachten op de dag dat aan al dat ‘ja natuurlijk’ niet helemaal zou kunnen worden voldaan. </p>
<p>Meteen na de Kunduz-debatten begin 2011 werd een hoogambtelijke taakgroep in een zweetkamertje opgesloten om een weg te zoeken door het labyrinth. Toen de rook was opgetrokken telden ze 39 eisen waar de Nederlandse militairen en opleiders zich aan zouden moeten houden. Die kwamen dus nog bovenop de talloze ‘gewone’ voorwaarden waar zo’n verre missie aan moet voldoen om haar doel te bereiken en de mannen en vrouwen weer zonder kleerscheuren thuis te brengen.</p>
<p>Het ging om acht eisen van kamerleden die zeiden hoe de Afghanen getraind moesten worden, drie over de selectie van de Afghaanse recruten, twee over het uitdragen van de Dutch Approach,  vijf over harde afspraken met Afghaanse overheden (sic), vier over de verzekerde bijdrage van de Nederlandse missie aan de Afghaanse rechtsstaat, een over wat je aan Kunduz nu wel of niet ontwikkelingssamenwerking mocht noemen (niet teveel!), eentje over het cv van de plaatselijke  politiecommandant,  nog een ander over de Nederlandse bijdrage aan het verzoeningsproces, twee over  de uitrusting en de legering van onze jongens en meisjes, weer drie andere over de inzet van F16s, de medische zorg en wat er zou gebeuren als de Duitse component van de missie ineens zou wegvallen, twee over nazorg, twee over de gevolgen voor de politiecapaciteit van de missie als blauw op straat van Nederland naar Kunduz zou verhuizen, vier over de manier waarop de Kamer op de hoogte moest worden gehouden en ja, één over het volgsysteem van afgetrainde politierecruten waarop het nu dan is misgegaan.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>De politierekruten zouden nog net niet met enkelbandjes worden gevolgd</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Ik zal het bondig proberen samen te vatten hoe die missie er volgens de Tweede Kamer dus uit moest zien. </p>
<p>De basistraining moest meer dan zes weken duren, vijf maanden praktijk, op veilige locaties plaatsvinden, de recruten moesten op criteria als motivatie, kwaliteit, gender, drugsgebruik ‘en een juiste etnische balans’ worden geselecteerd, zouden extra les in lezen, schrijven, mensenrechten, vrouwen, kinderrechten en integriteit krijgen en zonodig op bij- of herscholing moeten, zouden via terugkomdagen èn biometrisch èn via het salarissysteem (nog net geen enkelbandjes) gevolgd worden. Opgeleide Afghaanse politierecruten zouden niet worden ingezet voor ‘offensieve dan wel militaire (sic, KC) doeleinden’ op straffe van sancties of stilleggen van de missie, want daarvoor diende het Afghaanse leger en daar zou Nederland de Afghaanse autoriteiten steeds aan herinneren. De Kamer zou een <i>rule of law</i> plan krijgen, een legertje juristen, bestuurskundigen en cultuurexperts aan de missie toevoegen, vervolgde christenen zouden speciale aandacht krijgen, de missie zou niet betaald worden uit ontwikkelingsgelden, de politiecommandant zou desnoods met een coach of mentor op zijn huid worden gezeten, de regering beloofde alle incidenten waar twijfel over zou bestaan aan het Openbaar Ministerie te melden, ‘open en eerlijk’ te communiceren over alles wat er maar in de hoofden van wakkere kamerleden opkwam, het doel van de missie extra gemotiveerd uitdragen om de uit te zenden mensen een hart onder de riem te steken, Defensie zou voor betere scherfvesten en betonnen slaapvertrekken zorgen, F16’s alleen in uiterste nood laten opdraven, elke gewonde binnen het ‘golden hour’ naar een ziekenhuis vervoeren, Kunduz zou niet betekenen dat er in Nederland minder blauw op straat zou zijn, en de regering beloofde de missie onder de loep nemen als Duitsland eerder zou vertrekken.</p>
<p>Dat de missie nu pas hapert vind ik een huzarenstukje.</p>
</p></div>


Gerelateerd