Pop

Het klinkt paradoxaal, maar het aardige van de loopbaan van Neil Young is juist dat hij zo schaamteloos de plank kan misslaan. Hij doet wat hij wil – altijd. Die instelling heeft barre cd’s opgeleverd. Het vorig jaar verschenen Fork in the Road bijvoorbeeld hoort in die categorie thuis. Maar de mislukkingen neem je voor lief als hij af en toe ook raak schiet. Want je weet: dat doet hij dan ook geheel op eigen voorwaarden. De popwereld heeft nu eenmaal geen zestigplusser die weerbarstiger is dan Neil Young. Alleen al daarom zouden we hem moeten koesteren. Stiekem verkies ik het minder coherente en meer buitenissige werk uit zijn oeuvre boven wat zijn klassiekers heten te zijn. Harvest, met ‘Heart of Gold’ erop, vind ik net als ieder ander een prachtplaat, maar, als je het mij met het mes op de keel vraagt, uiteindelijk toch net iets te braaf. In een vrij uurtje zal ik hem niet snel opzetten. Nee, dan liever Tonight’s the Night, de elpee waarop hij, begeleid door een uit zijn...