Stilte is in de stiltecoupé allesbehalve vanzelfsprekend. Hoe snoer je medepassagiers effectief de mond?

Drie jaar geleden werd ik politiek verslaggever voor Vrij Nederland. Dat betekende dat ik zo’n twee tot drie keer per week op en neer ging reizen naar Den Haag. Aangezien ik slecht uit raampjes kan staren en nogal calvinistisch ben qua werk, besloot ik mijn tijd in de trein nuttig te gebruiken. Amsterdam-Den Haag is vijftig minuten: tijd genoeg om documentatie te bestuderen, aantekeningen uit te werken, een boek te lezen.

Al snel merkte ik dat er om mij heen gekletst werd bij het leven. Het gros der Nederlanders slingert nu eenmaal via zijn gsm zijn hele hebben en houden de wereld in. Zo’n beetje alles passeerde tijdens een gemiddelde treinreis de revue: relatieproblemen, arbeidsconflicten, roddels uit het studentenleven, ingrediënten voor het avondmaal. Van werken kwam niets terecht.

Toen ontdekte ik de stiltecoupé. Een compartiment in de trein dat op het raam wordt...