Hij kon maar heel moeilijk met, wat ze noemden, de werkelijkheid overweg. Zijn herinneringen bestonden voor een deel wel uit werkelijkheid, maar voor een veel groter deel uit herinneringen van anderen. Die had hij gewoon gestolen, en bij de zijne gestopt. (Gerrit Komrij, ‘Verwoest Arcadië’)

Voordat ik Gerrit Komrij persoonlijk leerde kennen, had ik al iets van hem opgestoken: er bestond een algemene waarheid, one size fits all, en die was best bruikbaar voor doordeweekse dagen. Maar daarnaast ging het erom een persoonlijke waarheid te ontwikkelen, of beter gezegd een persoonlijke esthetiek, op maat gemaakt, perfect toegesneden op het eigen lichaam. Dat kleine kunstwerkje, dat je in de loop der jaren eigenhandig in elkaar moest knutselen – dat was je zelf. Voorlopig.

Ik haalde die wijsheid uit zijn boeken. Het was in de tijd dat de homobeweging nog echt een beweging was, want er viel het een en ander te bevechten. Gelijke rechten. Legale verbintenissen. De gezamenlijke hypotheek....