Pop

i k geef toe: ik heb me vergist in Arctic Monkeys. Althans, een beetje. Bij de vorige cd, Humbug, schreef ik de groep min of meer af. Hedendaagse bands waren als lucifers, constateerde ik toen, ze brandden meteen, maar de vlam ging ook heel snel weer uit. Mijn mening werd versterkt toen ik niet lang daarna zanger Alex Turner op het podium aanschouwde, zich verbergend achter een bos haar, ogend als een door antidepressiva platgespoten Lionel Messi, Nee, dat was over en uit.

En dan opeens blijkt het nieuwe Suck It And See verrassend energieke pop te bevatten. Maar toch. Het kan zijn dat ik te fanatiek naar bewijs zoek voor mijn eerdere stelling, mij lijkt de impact van de muziek onmiskenbaar veranderd sinds het debuut. Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not was als een bericht uit de Britse samenleving, afdeling jeugdzaken. Suck It And See is naar mijn idee gewoon popmuziek. Niets mis met gewoon popmuziek natuurlijk, maar van iemand, Turner dus, die ooit zelf een sterke...