Na de voorbeschouwingen en het startschot, zie je bij de klimaattop uiteindelijk geen bal meer.

Elke keer stink je er weer in: in de topgekte. Eerst wordt er momentum opgebouwd. In alle kranten en op alle schermen straalt er maar één boodschap op je af: deze top wordt de allerbelangrijkste ooit. Het is immers erop of eronder voor de planeet. Na weken voorbeschouwingen (waar een bericht over de ‘úitgebreide’ veiligheidsmaatregelen altijd deel van uit moet maken), zie je dan eindelijk de honderdzoveel staatshoofden en regeringsleiders die ingevlogen worden hun zegje doen. En op de top in Parijs gaat het dan volgens de VN-regels: iedereen is zogenaamd even belangrijk. Dus de grootste smeerpijpen (China, VS) mogen net zo’n lange verklaring afleggen als vertegenwoordigers van eilanden in de Stille Oceaan, waar het water ze al danig over de voeten loopt. Niet eerlijk.

Maar dan treedt er een grote stilte in. Wie zich deze ochtend afvraagt of het nog wat wordt in Parijs krijgt...