Film

De overeenkomst tussen beide documentaires is ook evident: het is fascinerend om de radertjes te zien draaien in de hoofden van deze kleine kinderen als ze hun best doen iets te begrijpen of iets onder woorden te brengen. De filosofielerares in Ce n’est qu’un début begint steeds met het aansteken van een kaarsje. Als ze dan zegt ‘We moeten…’, maken de kinderen haar zin serieus kijkend af met ‘…nadenken.’

Natuurlijk zijn er individueel ontwapenende opmerkingen, zoals ‘Mijn moeder is intelligent, want ze stopt nooit de Nutella in de koelkast’ of ‘Een ziel is iets onzichtbaars dat blauw is’. Veel van de afzonderlijke kindjes zijn memorabel, van het dominante meisje met haar priemende vinger tot de guitige provocateur die af en toe tot de orde geroepen moet worden.

Maar indrukwekkend is vooral het niveau van debat waartoe het multiculturele klasje in de loop van het schooljaar in staat blijkt. Ook over heikele onderwerpen als de dood en het hebben van verschillende huidskleuren....