Dwalend over een krantenpagina bleef mijn oog haken aan het zinnetje ‘Foute kinderen bestaan niet’, dat onmiddellijk vredige, rousseauiaanse associaties bij me opriep: wat er ook mis is met de wereld, kinderen zijn onschuldig. Deze ontegenzeggelijk ware uitspraak bleek een rol te spelen in een actuele discussie binnen de PvdA over uitbreiding van het kinderpardon.
De huidige regeling, vastgelegd in het regeerakkoord met de VVD, voorziet in een pardon (verblijfsvergunning) voor kinderen van asielzoekers die tenminste vijf jaar ononderbroken in Nederland hebben gewoond en bekend zijn bij de overheid. Sinds de regeling van kracht is, werd ongeveer tien procent van de aanvragen gehonoreerd en de rest afgewezen. Veel te veel afwijzingen, meent een aanzienlijk deel van de PvdA-achterban, die onder leiding van het Groningse lid Esther van Dijken pleit voor ‘een oplossing voor alle gewortelde kinderen, of kind en gezin zich nu wel of niet strikt aan de regels hebben gehouden.’ De consequentie van criteriaversoepeling zou zijn dat ook kinderen van economische migranten en van allang uitgeprocedeerde vluchtelingen in aanmerking komen voor een paspoort. Wat neerkomt op een verblijfsvergunning voor iedereen met kinderen en vijf jaar uithoudingsvermogen.