Claire Vaye Watkins

De lunch in het café in Beatty, Nevada, bestaat uit kleffe witte boterhammen met wat onduidelijks ertussen. Kip, zeggen ze. Maar het gaat niet om de lunch, het gaat om wat er zich verderop bij de twee pooltafels afspeelt met een groep heren en dames op leeftijd. Het moet haast wel het uitje van het plaatselijke bejaardentehuis zijn. Maar het heeft meer weg van een scène uit een film die hierna totaal ontspoort.

Bij alle ouwe taaien is wel wat mis. En heel vaak iets wat het biljarten niet ten goede kan komen. De fragiele man met het witte haar lijdt bijvoorbeeld aan parkinson, wat schrijnend duidelijk wordt als hij een puddinkje probeert te eten. Toch speelt hij bal na bal weg in de gaten. En de dikke oude narrige vrouw in de rolstoel is een dikke oude narrige vrouw in een rolstoel. Ze verliest telkens en laat haar onvrede daarover luid blijken. Damn it, klinkt het, met de stem van een nijdige sprinkhaan. Damn it.

Nog een potje. En nog een. Ondertussen drinken...