Pas toen een vriend uit Zuid-Frankrijk per mail vroeg hoe mijn nieuwe baan bij de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde beviel, besloot ik in actie te komen. Zijn toon was een goedkeurende, ik had een goed besluit genomen door me meer bezig te gaan houden met het spirituele, de laatste weken en maanden van het menselijk bestaan. Zelf was hij op jonge leeftijd nogal zen geworden, al jaren ging hij maandenlang in retraite in Spaanse bergdorpen of op het Franse platteland; hij had nooit veel opgehad met dat in zijn ogen volstrekt burgerlijke, middel class leventje van me.

Maar wat hij veronderstelde was helemaal niet waar. Ik werkte nog steeds bij Vrij Nederland, en als ik daar zou vertrekken, ruilde ik die fantastische baan echt niet in voor het bevorderen van het recht op een vrijwillig levenseinde. Dan zou ik liever voor het blad van Artis gaan schrijven, of voor het Hortusmagazine, of misschien hebben de gezamenlijke zwembaden wel een blaadje waarin je iets kunt...