Elma Drayer blikt terug op het leven van Gerard van Westerloo, de man met de onnavolgbare giechellach, die afgelopen zaterdag overleed.
Gerard van Westerloo op reportage voor "Het Geheim van Urk". Foto: Bert NienhuisGerard van Westerloo op reportage voor “Het Geheim van Urk”. Foto: Bert Nienhuis

Als elk goed idee was ook dit briljant in zijn eenvoud. Begin jaren zeventig vatte Gerard van Westerloo, net in dienst bij dit weekblad, het plan op om alle verkeersongevallen van één willekeurige dag in kaart te brengen. Dat waren er enkele tientallen. Hij zocht de nabestaanden thuis op en sprak ze uitvoerig. Weken later stond het verhaal in Vrij Nederland. Over vier pagina’s, op krantenformaat welteverstaan.

Aldus ontdekte Gerard de charmes van een nieuw genre dat hij later ‘de journalistiek van alledag’ zou noemen. Niet de treinramp, maar het gewone verkeersongeluk verdiende aandacht. Niet de fabriek waar een staking is uitgebroken, maar de fabriek waar alles zijn gangetje gaat. Niet de camping waar de beheerder jongetjes misbruikt, maar de camping waar...