Het nieuwe seizoen van De slimste mens is weer begonnen. Het is het laatste seizoen met iconen Maarten van Rossum en Philip Freriks en daarom doen oud-winnaars en oud-finalisten mee om de titel Slimste der Slimsten te bemachtigen.

Afgelopen zomer mocht ik meedoen. Het waren heerlijke opnamedagen. Ik heb meer Jumbo kaasbolletjes gegeten (Maartens lievelingssnack) en meer gezweet dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Mijn mede-kandidaten waren leuk en grappig, de redactie geweldig en Maarten van Rossem is helemaal geen brombeer maar een lieve geëngageerde man die na de opnames het liefst nog uren wil praten over geschiedenis en politiek. Kortom, een unieke ervaring waarop ik met veel plezier terugkijk.

Dat ik lang in het programma kon blijven, heeft deels te maken met geluk, mijn enthousiasme en het feit dat ik dingen goed kan onthouden. Maar belangrijker is dat ik dezelfde opvoeding heb genoten en hetzelfde twitteralgoritme heb als de vragenmakers.

Wat dit seizoen meteen opvalt, is hoeveel de oud-winnaars op elkaar lijken. De vinkjes vliegen je om de oren. En in alle 25 seizoenen heeft maar vijf keer een vrouw gewonnen. De vragen worden gemaakt met, vaak onbewust, een wereldbeeld, opvoeding en interesses die maar door een klein stukje Nederland worden gedeeld.

De vragen die bij De slimste langskomen laten zien wat de gevolgen zijn van slecht diversiteitsbeleid.

En dat is jammer, want zo komen andere slimme, leuke kandidaten minder ver. Mijn lievelingsaflevering was die met Khalid Alterch, bekend als Rapper ICE en acteur in Mocromaffia. De hele aflevering had ik de slappe lach want Khalid is ontzettend gevat en vertelde daarnaast tal van ontroerende verhalen. Maar hij kende het spel Pim-pam-pet niet en vloog er dus uit.

De vragen die bij De slimste langskomen, en de winnaars die daaruit voortvloeien, laten op een schrijnend simpele manier zien wat de gevolgen zijn van slecht diversiteitsbeleid. Het zorgt voor saaie, voorspelbare televisie die vooral duidelijk maakt hoe beleid werkt voor de mensen die op de beleidsmakers lijken.

De gevolgen daarvan zijn groot: bij de politie, de belastingdienst, de stagemarkt, voor de rechter of op de universiteit. Het probleem is nooit de input van leuke, uiteenlopende kandidaten, maar de uitkomst van het spel. Gelukkig heeft de redactie van De slimste beloofd om ermee aan de slag te gaan dus ik kijk erg uit naar volgend seizoen.

Met diverse vragenmakers, creëer je een level playing field waarin iedereen evenveel kans heeft om te verliezen, te winnen of om met nog 5 seconden op de klok toch de dagfinale te winnen. Dan kunnen we pas echt zeggen: dit is de Slimste der Slimsten.

Gerelateerd