*** Roberto Fonseca. Yo
Roberto Fonseca (1975) toerde ooit over de wereld met Buena Vista Social Club, maar met zijn derde studio-cd onder eigen naam stijgt de pianist uit boven de Cubaanse jazztraditie waaruit hij voortkomt. Nu hij dieper graaft naar de oorsprong van de muziek waarmee hij opgroeide, komt hij onvermijdelijk uit bij Afrika. Bij de vertolking van de veertien eigen composities laat hij zich terzijde staan door onder andere Sekou Kouyate op kora, percussionist Baba Sissoko en de Malinese zangeres Fatoumata Diawara. De lyrische benadering van Fonseca doet denken aan die van Herbie Hancock, met wie hij een zwak voor de elektronische Hammond, Rhodes en Moog deelt. Jazz, funk, soul, wereldmuziek &#8211; Fonseca heeft het allemaal in de vingers. Dat is de kracht, maar ook zijn zwakte. Er staan een paar briljante stukken op dit album, maar het amalgaam aan stijlen en stemmingen schiet onrustig in de richting van alle beschikbare windstreken.
*** Greetje Kauffeld. Heaven&#8217;s Open
Haar megahit &#8216;Nur eine schlechte Kopie&#8217; (1961) dateert uit de tijd dat ze triomfeerde als schlagerzangeres. Maar volgens sceptici was de titel van het lied vooral van toepassing op de kwaliteit van haar verrichtingen nadat ze haar heil in de jazz had gezocht. Greetje Kauffeld (1939), jarenlang een van de populairste zangeressen van ons land &#8211; met een eigen televisieshow en gastoptredens bij Stan Getz en Ray Brown &#8211; bleef in meer dan één opzicht bleek afsteken bij Ella Fitzgerald of Sarah Vaughan, die haar voor gingen in de vertolking van exact dezelfde nummers uit The Great American Songbook. Het was allemaal zo braaf en voorspelbaar. Toch bevat deze compilatie van elf (waarvan vijf niet eerder uitgebrachte) stukken (1969 &#8211; 1986) een paar verrassingen. Zo tilt de vocaliste &#8211; geholpen door een arrangement van maestro Bert Paige &#8211; het droeve lied &#8216;Dear Death&#8217; boven zichzelf uit. De woordloze ballade &#8216;Andorinha&#8217; zou tegenwoordig als lounge worden aangemerkt.