Ibrahim Maalouf

Het sterkste nummer op het album Diagnostic bewaart trompettist Ibrahim Maalouf (1980) voor het laatst, als bonustrack. De ode aan zijn geboortestad ‘Beirut’, door hem gecomponeerd toen hij dertien was, speelt hij met het ingetogen vibrato in de Arabische kwarttoon waar hij patent op heeft. Helaas loopt de dramatische opbouw van dit meesterwerkje vast in het plichtmatige cliché dat ook bij de overige elf stukken op deze cd het luistergenot grotendeels vergalt. Maalouf zet subtiel in, maar kan het niet laten om na verloop van een paar minuten het koor erbij te wenken, waarna roffelende pauken en schetterende trompetten oprukken om collectief toe te werken naar een klankorgie met een leidende rol voor een jankende gitaar. De grens waar extase overgaat in bombastisch effectbejag wordt onaanvaardbaar vaak overschreden. Maalouf zou moeten weten dat minder vaak beter is. Ibrahim Maalouf, ‘Diganostic’