Jan Wolkers de jonge auteur was niet de taboeschenner die in hem werd gezien – Jan Cremer was veel extremer. Wat telt is dat Wolkers de literatuur een andere, directere uitdrukkingsvorm schonk dan die daarvoor in zwang was. Als essayist-op-gerijpte-leeftijd werd hij een tot mildheid gekomen, bevlogen beeldenbewieroker.

Het is hartverwarmend om te zien hoe een parade Bekende Babyboomers, schrijvers, politici, actrices en kunstenaars Jan Wolkers, sinds zijn verscheiden verleden vrijdag, in de media uitluidde. Zoveel werd duidelijk: een nationale knuffelbeer is niet meer. Een hartelijke gastheer, politiek geëmotioneerd tot de laatste snik, een bewogen dierenvriend, een Mensch kortom. Neem alleen al zo’n Wolkers-uitspraak: ‘Ik denk vaak: het beste wat ik gemaakt heb, zijn mijn kinderen. Ik zou al mijn werk geven om ze een dag langer te laten leven.’

Tijdens de verwerkingssessies in de media kregen we af en toe een plaatje van een Wolkers-beeldhouwwerk te zien, maar zijn...