Er komt een dag dat roken nergens meer mag. Het zal het roken vergaan zoals… nou ja, laten we zeggen: openbare executies. En dat stemt weemoedig, ook voor een niet-meer-roker.

Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik stopte met roken. Ik verlang er niet naar terug, maar evenmin ben ik de sigaret gaan haten. Integendeel. Ik kijk nu met meer mildheid naar het roken dan toen ik het nog deed. Weemoedig leun ik achterover in een stoel op het terras van mijn favoriete café en snuif de zalige tweedehands rook op van terrasgenoten, al kun je ook van passief meeroken kanker krijgen. Ja, hoor eens, je kunt overál kanker van krijgen, maar verdomme zeg, wat ruikt tabaksrook lekker bij zonnig weer.

Horrorkabinetten

Gedurende mijn rokersjaren heb ik meegemaakt hoe de sigaret geweerd werd van steeds meer werkplekken, later zelfs uit de horeca. Ik herinner me nog die mooie, warmkleurige, grofkorrelige tabaksreclames in de bioscoop, een gegroefde mannenkop die een verbeten trek nam...