Niets mis met diepgang en duisternis in popmuziek, hoor, maar God bless de dag waarop Radiohead een grapje maakt. Geen zwaarte zonder lichtheid, stelletje sad fucks.

De dag dat Radiohead met een vrolijk, luchthartig liedje komt, zal de Islam een religie van vrede blijken te zijn, zal de opwarming der aarde definitief tot afkoeling zijn omgebogen en treffen we GroenLinks aan in een kabinet met de VVD en de Christenunie, zónder D66.

Gedachten van dergelijke strekking spookten door mijn hoofd terwijl ik afgelopen vrijdagavond-slash -nacht op de bank naar het concert van die Britse band op het Glastonbury Festival lag te kijken, live uitgezonden door de BBC. O, Radiohead: wat maken ze toch waanzinnig mooie muziek, wat heeft zanger Thom Yorke toch een feilloze beheersing over het onbeheerste instrument dat zijn stem is, en hoe is het DNA-technisch toch mogelijk dat er wezens bestaan die nummers als Idioteque of Pyramid Song of 2 + 2 = 5 schrijven?

Niettemin zat ik me ook te...