Het kommer en kwel van de wereld wordt niet minder belangrijk als je eigen leven overstroomt van geluk. Maar de dag na de geboorte van zijn dochtertje laat Jamal de rest van de wereld even voor wat het is.

Dit had een venijnig stuk moeten worden over de recensiepraktijken in de Nederlandse literatuur, een tak van sport waar nogal wat mee mis is, of misschien wel alles. Het zou ook moeten gaan over hoe dat komt en over eventuele oplossingen. U houdt dat stuk van mij tegoed want er kwam iets tussen.

‘Iets’ betekent hier: een baby. Ik schrijf deze maandagse column altijd op zondag, zodat er voldoende tijd is voor een illustrator om de tekst van beeld te voorzien. Deze specifieke zondag breng ik door in het ziekenhuis, waar gisteravond – op 1 april en na een bloedserieuze en lange, lange gruwelbevalling – onze dochter ter wereld kwam. Zoals dat nu eenmaal gaat hebben we weinig geslapen, mijn vriendin en ik (onze baby tukte uitstekend) maar dat is geen reden om géén column over...