<div class="lead">
Het kommer en kwel van de wereld wordt niet minder belangrijk als je eigen leven overstroomt van geluk. Maar de dag na de geboorte van zijn dochtertje laat Jamal de rest van de wereld even voor wat het is.
</div>
Dit had een venijnig stuk moeten worden over de recensiepraktijken in de Nederlandse literatuur, een tak van sport waar nogal wat mee mis is, of misschien wel alles. Het zou ook moeten gaan over hoe dat komt en over eventuele oplossingen. U houdt dat stuk van mij tegoed want er kwam iets tussen.
&#8216;Iets&#8217; betekent hier: een baby. Ik schrijf deze maandagse column altijd op zondag, zodat er voldoende tijd is voor een illustrator om de tekst van beeld te voorzien. Deze specifieke zondag breng ik door in het ziekenhuis, waar gisteravond &#8211; op 1 april en na een bloedserieuze en lange, lange gruwelbevalling &#8211; onze dochter ter wereld kwam. Zoals dat nu eenmaal gaat hebben we weinig geslapen, mijn vriendin en ik (onze baby tukte uitstekend) maar dat is geen reden om géén column over de recensiepraktijk in de Nederlandse literatuur te schrijven. &#8216;s Avonds een vent, ’s ochtends een vent: dat geldt na een bezoekje aan de kroeg dus waarom niet na het krijgen van een baby?
Omdat je met volle aandacht het nieuwe leven moet verwelkomen, zeggen de mensen dan.
Maar ik was al vol aandacht toen er nog een wezentje niet groter dan een druif in de baarmoeder rondzwom. En ik zal dat meisje de komende achttien jaar en ongetwijfeld ook nog daarna met volle aandacht observeren en proberen te begeleiden. Dat hoeft allemaal niet tot die ene dag na de bevalling beperkt te blijven. En een van de dingen die ik haar dan zou kunnen leren is zélf ook die aandacht te tonen, voor zichzelf, voor de mensen om haar heen, maar ook voor de grote wereld.
<q class="pull-left">&#8216;s Avonds een vent, ’s ochtends een vent: dat geldt na een bezoekje aan de kroeg dus waarom niet na het krijgen van een baby?</q>
Om het goede voorbeeld te geven open ik dus, met de nodige schroom, op deze gloedvolle zondagmiddag vol boterbloemkleurige lentezon in de browser van mijn telefoon NU.nl en tel de doden en gewonden die de wereld zichzelf dit weekend weer heeft aangedaan. Nee, we gaan niet relativeren. Dat die wereld minder belangrijk wordt als je eigen kleine leven overstroomt van geluk. Dat het nieuws in z&#8217;n algemeenheid niet meer belangrijk is. Niets daarvan.
‘Kijk,’ zeg ik rauw-realistisch tegen onze dochter terwijl ik naar de wereld buiten wijs, ‘kijk eens wat een mooi weer het is. Dat gaat in de toekomst nog veel vaker zo zijn dankzij de ingrepen van de president van de Verenigde Staten van Amerika.’
Ze kon er niet om lachen en ikzelf eigenlijk ook niet.
En toch is ook Donald Trump ooit een pasgeborene geweest. Iedereen die zich met politiek bezighoudt, met journalistiek, met het milieu, met roddelschandalen: iedereen scheet ooit zijn luier vol met donkerbruine tot zwarte stroop, iedereen. Je zou daaruit kunnen concluderen dat geen enkele baby onschuldig is, dat elke zuigeling in potentie een dictator is of een massamoordenaar of een recensent Nederlandse literatuur voor De Groene Amsterdammer.
Maar op deze zondagmiddag, waarop ik af en toe een kraamtraantje laat, vooral van vreugde, kies ik toch voor een andere zienswijze.

Jamal Ouariachi

Gerelateerd