Dus achter Elena Ferrante (vrouw) gaat auteur Domenico Starnone (man) schuil. Prima, vindt Jamal. Nogal wat mensen overschatten hun eigen uniciteit, terwijl ze het inlevingsvermogen van een ander ónderschatten.

Het persoonlijke is vaak minder persoonlijk dan je in eerste instantie zou denken. Daarom begin ik deze algemene beschouwing graag met het verslag van een persoonlijke ervaring. In 2013 verscheen mijn roman 25. De recensies liepen uiteen van jubelend tot vernietigend – wat wil een mens nog meer? – en dat gold ook voor het gehele drieluik waarvan die roman het eerste deel was – de andere twee delen waren geschreven door David Pefko en Daan Heerma van Voss.

Wat was het geval? Het hoofdpersonage van ons drieluik was een vrouw, Hanna genaamd. In 25 voerde ik haar op als, tja, de titel verklapt het eigenlijk al een beetje, vijfentwintigjarige. In het boek vertelt zij in de loop van één etmaal aan vier verschillende toehoorders over een voorbije liefde, en die liefde...