Het hyperpersoonlijke essay is dood, en schrijvers doen opeens weer geëngageerd. Blijkbaar is lijden goed voor ons, daar worden we inventief van. Dus laat die klimaatverandering maar komen.

Dat stormachtige weer, laatst: heerlijk. Het heeft altijd iets meeslepends, dat apocalyptische geroffel wanneer de schuine ramen van mijn werkkamer worden afgeranseld door woeste striemen regen, één verdieping lager in de woonkamer goed te horen, en wat is het dan gezellig om warm licht te ontsteken, een zak Nibbits open te trekken, een fles hartversterkende rode wijn te ontkurken en met het hele gezin op de bank onder een deken te kruipen en het nieuwe seizoen van House of Cards te binge-watchen.

O, ik wil niet dat klimaatverandering onze wereld kapotmaakt, maar als het toch gebeurt, laten we er dan van genieten zoals je van zo’n stortbui kunt genieten. Het doet mij denken aan die film Melancholia van Lars von Trier waarin een verweesde planeet, Melancholia genaamd, ons zonnestelsel...