Toen ik als vrijwilliger werkzaam was voor de Stichting Bootvluchteling, moest ik de zojuist in elkaar gezakte Abdul naar het ziekenhuis rijden.

De dokter somde de feiten op: man, 39, diabetes, 48 uur niet gegeten, ernstig hartfalen. Abdul had net twee uur op een bootje van Turkije naar Lesbos gezeten. Daarna liep hij twee uur op een bergweg. Ik, afgelopen oktober werkzaam als vrijwilliger voor Stichting Bootvluchteling, had hem wel zien lopen (een reusachtige man met donkere kringen onder zijn ogen), maar was hem met mijn huurauto voorbijgereden. Ik had één houvast: vrouwen en kinderen eerst (die voortdurend herhaalde voorrangsregel werd direct begrepen en geaccepteerd, maar ik vrees voor wat die ontkenning van hun kwetsbaarheid met de mannen moet doen).

Bij de medische tent was Abdul in elkaar gezakt. De dokter vroeg of ik de kortademige Syriër naar het ziekenhuis wilde rijden. We stopten onderweg voor Fanta, lucht en benzine. Abdul tikte op het raampje. Ik opende de deur....