Dertig jaar geleden was je niet verliefd, maar ‘verliefd’.

Ik was het bijna weer vergeten, maar Anet Bleich wrijft het me in haar hartstochtelijke boek De boze babyboomer weer onder de neus. Bleich: ‘Ik ben een babyboomer. Vintage, wasecht, jaargang 1951. Ik hoor tot die veel besproken bevolkingsgroep die tussen 1945 en 1960 is geboren en nu tussen de vijftig en vijfenzestig is.’

Zelf van 1961. Net niet, dus. Je zou denken dat met het ouder worden de leeftijdsverschillen aan belang inboeten. Een meisje van vijftien met een jongen van twintig – dat is een kloof. Maar een vrouw van vijfenveertig met een man van vijftig, dat heet matching. Het werkt alleen niet bij de babyboomers: je komt met die lui nooit gelijk te liggen. Het is een cohort dat jou de definitieve postervaring heeft bezorgd. Post alles. Pathetisch gezegd: dat geeft je het gevoel dat je net na je geboorte bent geboren, alsof je iets fundamenteels hebt gemist.

Gelukkig kun je over dat verlate levensgevoel ook weer...