Toen Kamagurka op zijn veertiende een paar dagen met griep op bed lag, kwam de dokter op bezoek.
Hij wierp een blik op de vele bizarre tekeningen en teksten aan de muren in de jongenskamer en fronste zorgelijk zijn voorhoofd. ‘Hij is daar altijd maar mee bezig,’ zei zijn moeder. Niet best, vond de arts en schreef de jonge Kama een flink aantal kalmeringspillen voor. ‘Ik werd er rustig en meditatief van,’ zegt Kamagurka, ‘maar het dempte mijn angsten niet echt en ik werd inactief. Ik ben snel met slikken gestopt.’ Met een grijns: ‘Wat ik maar wil zeggen: mijn eerste publiek was een bezorgde arts.’
Kunstenaar Kamagurka (57) lepelt in zijn bord met dampende kippensoep, ‘verdronken kip’, gezeten aan een smeedijzeren tafel voor zijn atelier in de snikhete zon. Het is zomer als we elkaar voor het eerst ontmoeten. Casa Kama is een oase van creativiteit op een desolaat industriegebied in het Belgische Nazareth. Een verborgen weggetje tussen een tapijtenhandel en een...
