Na jaren stilte verschijnt er eindelijk een nieuwe roman van de voormalige AKO-prijskandidate Carolina Trujillo. Een boek over mensen die de roep van de afgrond niet kunnen weerstaan. Iets wat Trujillo zelf niet vreemd is.

Carolina Trujillo pakt een poederdoosje uit haar leren tas en opent het: het zit vol donkergroen poeder. Nee, het is niet voor óp haar wang, het is voor ín haar wang. Met een theelepel schept ze een hoopje in haar mond en neemt een teug water uit haar flesje Spa. ‘Met water of spuug maak je het spul nat,’ zegt ze kauwend. ‘Dan blijft het in je wang. Maar soms gaat het dwalen in je mond en dan krijg je groene tanden.’ Het is vermalen cocablad, vervolgt ze, de Indianen eten het omdat het goed werkt tegen hoogteziekte. ‘Hier is het niet hoog, nee. Maar het spul geeft me energie. Tot zes maanden geleden ging ik vaak tot ’s ochtends door op cocabladeren en alcohol. En toen was het feestje ineens voorbij.’

Januari 2013. We staan in de foyer van het...