<div class="lead">
&#8216;We kunnen honger niet accepteren als prijs voor een succesvol verdrag in Parijs,&#8217; roepen de arme landen op de klimaattop. Maar wie zijn nu precies die arme landen?
</div>
Op de klimaattop lopen mensen rond met een gele badge. Zij hebben de status &#8216;observer&#8216;. Het zijn mensen uit de industrie en politiek, en van NGO’s. Afhankelijk van hun precieze status, mogen sommigen ook commentaar geven tijdens de onderhandelingen. De invloed van een observer op het verdrag is onduidelijk maar voor ons outsiders zijn ze in ieder geval onmisbare bronnen van informatie.
De tweede week van de onderhandelingen zijn bezig en ondanks de beloften van de Fransen om het zo transparant mogelijk te houden, hoor ik in de wandelgangen veel kritiek. Voor ons is de rode zone off limits, en daarom zitten we in kleine zaaltjes naar schermen te kijken waar het akkoordvoorstel punt voor punt, komma voor komma wordt ontleed en beargumenteerd. Het verloopt moeizaam. De cursor blijft soms wel een uur op één woord hangen. Dat woord moet dan vertaald en geïnterpreteerd worden. Het uiteindelijke verdrag, een concept waar vier jaar aan gewerkt is, moet aan het einde van de week door de 195 landen ondertekend worden. Het bestaat uit 48 pagina’s, met bovendien 900 aantekeningen over waarover men van mening verschilt. Er is nog maar vijf dagen om tot een deal te komen. Het lijkt een onmogelijke opgave.
Het is pauze. Een bevriende observer ploft naast me neer op de bank van het Duitse paviljoen, want daar hebben ze lekkere hangbanken en sterke koffie. Zijn ogen zijn rood, en ik zie de vermoeidheid op zijn gezicht. Een onderhandelaar slaapt gemiddeld maar drie uur per nacht en een observer misschien nog wel minder, want zij zijn niet vervangbaar. Armere landen kunnen maar een paar mensen sturen en inmiddels zijn die zo vermoeid dat ik me afvraag of ze nog wel effectief kunnen zijn. De rijke landen daarentegen hebben hele teams, die ze ieder moment van de dag kunnen vervangen.
Hij vertelt me dat geld en de mate waarin het verdrag bindend is de grootste obstakels zijn. Vele arme landen hebben zich verenigd en willen economische vooruitgang met fossiele brandstof. &#8216;We kunnen honger niet accepteren als prijs voor een succesvol verdrag in Parijs,&#8217; roepen de arme landen. Maar wie zijn nu precies die arme landen? Dat onderscheid wordt nog gemaakt op basis van het verdrag uit 1992, maar er is veel veranderd in de wereld en de rijke landen vinden dat dit in Parijs erkend moet worden. De observer zucht. &#8216;Het is net een aardrijkskundeles, waarbij je definities moet opstellen over arm en rijk. Pas daarna lijken we over te kunnen gaan tot waar het hier echt om gaat.&#8217;

Gerelateerd