‘We zien elkaar even voor negen, in de Warmoesstraat, bij de artiesteningang,’ had Jan gezegd en ik stond er ruim op tijd, de rug tegen de muur van de Bijenkorf, naast de zware deur met het elektronische kastje dat de pasjes van Bijenkorf-medewerkers herkent en het slot ontgrendelt. Vrij jong volk, met een serieuze aandacht voor hun uiterlijk. De jongens hadden vaak een Graziano Pellè kapsel. De schoenen, de kapsels en de uitbundige make-up van de vrouwen toonde toewijding aan de mode. Het kan zijn dat ik het me verbeeldde, maar er lag een zweem van spanning over de gezichten, een vorm van plankenkoorts die hoort bij een rol op de vloer van het internationale warenhuistheater dat de Bijenkorf op de Dam is.
Daar was Jan, hij zette zijn fiets tegen een boom voor Krasnapolsky en kuierde ongehaast en zo te zien in zijn eeuwig...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.